fizyka

Zjawisko tunelowania będące jednym ze sztandarowych efektów przewidywanych przez fizykę kwantową docenione przez komitet noblowski.

Nagroda Nobla z fizyki w roku 2022 została przyznana trzem uczonym zajmującym się eksperymentalnymi i teoretycznymi aspektami mechaniki kwantowej. Jak to zostało określone w werdykcie Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk, nagrodę przyznano „za eksperymenty ze splątanymi fotonami, ustalenie naruszenia nierówności Bella i pionierską informatykę kwantową”.

Czy można poznać zawartość walizki, nie otwierając jej? Natychmiast nasuwa się odpowiedź, że tak - trzeba prześwietlić ją promieniami Roentgena. Istnieje natomiast inny sposób zajrzenia do wnętrza walizki.

Tegoroczna nagroda Nobla z fizyki dotyczy, podobnie jak w ubiegłym roku, odkryć dokonanych w tych właśnie dziedzinach, które stawiają pytania dotyczące zagadnień fundamentalnych dla naszego rozumienia wszechświata.

Wraz z rozwojem technologii ta wytworzona przez naturę w toku ewolucji zdolność do kontrolowanej zmiany kształtu soczewki jest przedmiotem naśladownictwa w przyrządach optycznych.

Tegoroczni laureaci nagrody Nobla z fizyki zostali uhonorowani za „wkład w nasze rozumienie ewolucji wszechświata oraz miejsce Ziemi w kosmosie”.

Uwagę mediów przykuły ostatnie doniesienia z Genewy, gdzie w Europejskim Laboratorium Badań Jądrowych (CERN) ogłoszono zakończenie prac nad raportem dot. koncepcji budowy kolejnego akceleratora cząstek elementarnych, sukcesora LHC.

Nagrodę Nobla z fizyki w roku 2018 Królewska Szwedzka Akademia Nauk przyznała za “przełomowe wynalazki w dziedzinie fizyki laserów”.

Siatka dyfrakcyjna to przyrząd optyczny o licznych zastosowaniach w badaniach naukowych. Najważniejszym z nich jest analiza spektralna, czyli badanie składu pierwiastkowego materiałów. A w przyrodzie występują naturalne siatki dyfrakcyjne, wykształcone w toku ewolucji u niektórych owadów.

Z soboty na niedzielę przesuniemy zegarki z godziny 3.00 na 2.00 i w rezultacie zyskamy godzinę z naszego snu. Zmianę tę zawdzięczamy nowozelandzkiemu astronomowi George’owi Vernonowi Hudsonowi, który zauważył, iż zmiany czasu na letni i zimowy pozwalają w lepszym stopniu wykorzystać czas, w którym dociera do nas słońce.